Amerykański generał brygady James Lee Dozier, zastępca szefa sztabu w Dowództwie Południowoeuropejskich Sił Lądowych NATO, w dniu 17 grudnia 1981 roku został porwany ze swojego mieszkania we włoskiej Weronie przez członków włoskiej organizacji terrorystycznej "Brigate Rosse" (Czerwone Brygady).

Brigate Rosse

Brigate Rosse powstały na fali studenckich protestów z końca lat 60-tych XX wieku na Uniwersytecie w Trento w 1970 roku. Jej twórcami byli studenci Renato Curcio i jego przyszła żona Margharita Cagol, którzy zostali wcześniej wyrzuceni z "Młodzieżowego Ruchu Komunistycznego" na Uniwersytecie, ponieważ byli zbyt radykalni dla innych komunistów. Od kwietnia 1970 zaczęli tworzyć bojówki nazwane Czerwonymi Brygadami, początkowo celem ataków były wielkie zakłady przemysłowe, bojówkarze chcieli w ten sposób zastraszyć kapitalistów oraz ożywić konflikt między robotnikami a właścicielami fabryk. Początkowo Czerwone Brygady podkładały ładunki wybuchowe w budynkach fabryk, porywano również członków władz fabryk, ale po przesłuchaniu ich przez "trybunał ludowy" zawsze wypuszczano ich na wolność. Pierwsze porwanie do jakiego przyznała się grupa miało miejsce w "lutym 1973 roku, kiedy na kilka godzin porwano aktywistę nacjonalistycznych związków zawodowych CISNAL Brunona Labate. Aktywiści ogolili mu głowę, rozebrali i przykuli do bramy fabryki Fiata. Na szyi związkowca zawieszona została tabliczka informująca, że jest on zdrajcą sprawcy robotniczej. Bojówkarze w podobny sposób ośmieszali innych działaczy związków i członków zarządu większych fabryk."

Na początku lat 70-tych organizacja rozrastała się, a w związku z tym zwiększyła się jej aktywność. W kwietniu 1974 roku grupa po raz pierwszy dokonała porwania funkcjonariusza państwowego - sędzi Maria Sossi, a w dniu 17 czerwca 1974 roku podczas ataku na siedzibę neofaszystowskiej partii Włoski Ruch Społeczny w Padwie, Czerwone Brygady zabiły dwóch neofaszystów. W tym czasie inne "lewicowe" partie polityczne, z uznaniem wypowiadały się o zaangażowaniu Brygady dla sprawy, ale z drugiej strony zaprzeczali, że mają cokolwiek z nią wspólnego. W szczytowym momencie istnienia Czerwonych Brygad zakłada się, że Brygady mogły miały mieć nawet kilkuset uzbrojonych członków. Pod koniec 1974 roku Renato Curcio został zatrzymany przez włoskich karabinierów i skazany na karę więzienia, terrorysta został odbity z więzienia kilka miesięcy później przez komando dowodzone przez Margharitę Cagol, dwa lata później ponownie został ujęty przez policję i osadzony w więzieniu.

W kolejnych latach Brigate Rosse przeprowadziły szereg porwań przywódców przemysłowych i sędziów, pieniądze z okupów za uwolnienie porwanych stały się dla nich ważnym źródłem dochodu, ale nie jedynym doszły to tego napady na banki, handel bronią i narkotykami. Stali się pełnoprawną organizacją przestępczą. Byli idealistycznymi przestępcami, którzy mówili, że ich celem była wojna z samym rdzeniem państwa, która dla nich była imperialistyczną grupą międzynarodowych korporacji ("Stato Imperialista delle Multinazionali"). Wraz ze eskalacją aktywności grupy, nastąpił wzrost zainteresowania ze strony organów ścigania, co z kolei nakręcało członków Brygady do zastraszania karabinierów i sędziów. Aresztowani członkowie Czerwonych Brygad odmawiali obrony przez prawników, a gdy wyznaczono obrońców publicznych do ich obrony, przydzieleni prawnicy byliby zabijani w ramach polityki Czerwonych Brygad. Miało to utrudnić życie całemu systemowi prawnemu i w tym względzie odniosło pewien sukces.

Porwanie Aldo Moro

Najgłośniejszą akcją przeprowadzoną przez Brigate Rosse było porwanie w dniu 16 marca 1978 roku o godzinie 9:10, a następnie zamordowanie byłego włoskiego premiera Aldo Moro. Moro został wybrany tylko dlatego, że bliski był zawarcia kompromisu politycznego między swoją partią Chrześcijańska Partią Demokratyczną a Włoską Partią Komunistyczną, co w ocenie Brigate Rosse było sprzeniewierzeniem się ideałom lewicowym. Śmierć polityka nie była celem, najpierw Czerwone Brygady zaproponowały wymianę Moro za kilku zatrzymanych członków Brygady, jednak państwo włoskie odmówiło pertraktacji z terrorystami. Pod naciskiem porywaczy Moro napisał i wysłał listy z prośbą o pomoc w negocjacjach do rodziny, politycznych sojuszników, a nawet do papieża. Po 54 dniach Brigate Rosse zdały sobie sprawę, że do wymiany nie dojdzie, a dłuższe przetrzymywanie polityka może być bardzo ryzykowne. Zabili więc polityka, a ciało umieścili w bagażniku samochodu, który zostawili na Via Caetani. Miejsce to znajdowało się dokładnie w połowie drogi między siedzibą Chrześcijańskiej Partii Demokratycznej. a siedzibą włoskiej Partii Komunistycznej.

To morderstwo umieściło Czerwone Brygady na nagłówkach wszystkich gazet na całym świecie, a dla organów ścigania stało się priorytetem ujęcie członków Brygady. W 1980 roku aresztowano około 12 tysięcy "skrajnie lewicowych" powstańców, około trzystu uciekło do Francji, a kolejnych dwustu do Ameryki Południowej. Większość przywódców Czerwonych Brygad została aresztowana albo publicznie wyrzekła się przynależności do organizacji, współpracowali również ze śledczymi przy schwytaniu innych członków Czerwonych Brygad, za co obiecano im obniżenie wyroków więzienia.

Generał brygady James Lee Dozier

James Lee Dozier urodził się 10 kwietnia 1931 roku, w 1956 roku ukończył West Point w stopniu podporucznika oraz uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie inżynierii, a następnie uzyskał tytuł magistra inżynierii lotniczej i kosmicznej na Uniwersytecie w Arizonie. Jeszcze przed skierowaniem na wojnę w Wietnamie, odbył podstawowe i zaawansowane szkolenie z zakresu działań wojsk pancernych w Forcie Knox.

Generał brygady James L. Dozier, był doświadczonym oficerem amerykańskiej armii, wysoko oceniany przez swoich przełożonych, mający za sobą między innymi udział w wojnie w Wietnamie, wtedy w stopniu majora był oficerem operacyjnym w sztabie 11 Pułku Kawalerii Pancernej, za swoją służbę został odznaczony Srebrną Gwiazdę i Brązową Gwiazdę z podwójnym Oak Leaf Clusters za bohaterstwo w walce w czasie wojny. Cechy przywódcze, którymi się wyróżniał, oprócz czterech odznaczeń za bohaterstwo, zapewniły mu również Legię Zasługi oraz Purpurowe Serce za odłamkową ranę ręki.

Po powrocie z Wietnamu, awansowano go na podpułkownika i wyznaczono na stanowisko oficera sztabowego w Centrum Operacji Wojskowych w Pentagonie, następnym przystankiem w jego długiej wojskowej karierze było stanowisko dowódcy brygady i dowódcy dywizjonu kawalerii pancernej amerykańskich sił w Europie, po powrocie do Stanów Zjednoczonych ponownie został wyznaczony na stanowisko w Pentagonie gdzie zajmował stanowisko oficera sztabowego ds. badań i rozwoju a następnie asystenta wojskowego wyższego urzędnika cywilnego, w 1976 roku skierowano generała Dozier'a do Fortu Hood w Teksasie, gdzie najpierw dowodził 2. Brygadą Pancerną, a później został wyznaczony na szefa sztabu III Korpusu.

Z Fortu Hood trafił ponownie do Europy, gdzie tym razem został zastępcą szefa sztabu w Dowództwie Południowoeuropejskich Sił Lądowych NATO (LANDSOUTH) w Weronie, któremu podlegały trzy włoskie Korpusy Armii (III Korpus w Mediolanie, IV Korpus Alpejski w Bolzano i V Korpus w Vittorio Veneto). Dowództwo było ważnym elementem sił NATO, a w przypadku Czerwonych Brygad jednym z długoletnich celów było wyprowadzenie wojsk NATO z Włoch i wyprowadzenie Włoch z NATO.

Porwanie amerykańskiego generała

W dniu 17 grudnia 1981 roku około 17:30 czterech członków Brigate Rosse weszło do bloku w którym mieszkał z żoną generał Dozier. Dwóch z nich zapukało do drzwi mieszkania generała na szóstym piętrze, przedstawili się jako hydraulicy, a Dozier wpuścił ich do środka. W tym momencie jeden z nich wyciągnął pistolet, generał pojął w mig, że grozi mu śmiertelne niebezpieczeństwo, mimo tego ruszył na napastnika, próbując go obezwładnić, poddał się jednak w momencie, gdy zobaczył, że drugi z napastników przystawia pistolet do głowy jego żony Judith. Dwóch pozostałych porywaczy obezwładniło, związało i zakneblowało generała Dozier'a i umieściło go w wózku towarowym, następnie windą serwisową zjechali do garażu i załadowali do samochodu dostawczego. Żona generała została związana, zakneblowana i pozostawiona w mieszkaniu. Kilka godzin później zaalarmowała sąsiadów uderzeniem w ściany mieszkania.

Przez ponad miesiąc prawy nadgarstek Dozier'a i lewa kostka były przywiązane do stalowego łóżeczka, które zostało umieszczone pod małym namiotem. Przetrzymywano go pod "nigdy niegasnącym blaskiem żarówki elektrycznej". Porywacze wymagali od niego noszenia słuchawek i puszczali mu głośną muzykę. W czasie przetrzymywania generała Doziera Czerwone Brygady wydawały różne komunikaty dla rządu i ogółu społeczeństwa, opisując ich żądania i skargi. Jednak nie było w nich mowy o okupie, grupa przedstawiała za to szereg antynatowskich i antyamerykańskich oświadczeń.

Uwolnienie porwanego amerykańskiego generała było priorytetem dla wszystkich włoskich służb, z dużym prawdopodobieństwem również amerykański wywiad zbierał informacje, które doprowadziły do sprawców. Generał Dozier został uwolniony po 42 dniach niewoli przez oddział antyterrorystyczny włoskiej policji "Nucleo Operativo Centrale di Sicurezza" (NOCS). Policja przez trzy dni obserwowała mieszkanie w Padwie, gdzie prawdopodobnie porywacze przetrzymywali generała. W końcu w dniu 28 stycznia 1982 roku zapadła decyzja o ataku. Tak więc o godzinie 11:36 oddział antyterrorystyczny rozbił drzwi pięciopokojowego mieszkania i stanął w obliczu pięciu terrorystów, w tym kobiety, którzy natychmiast się poddali. Wśród jego porywaczy generała byli miedzy innymi przywódca frakcji z Wenecji, Antonio Savasta i jego partnerka, Emilia Libera, trzeci z porywaczy został zidentyfikowany jako Cesare Leonardo. Była to druga udana akcja uwolnienia zakładnika Czerwonych Brygad, pierwszą było uwolnienie włoskiego przemysłowca Vallarino Gancia w 1975 roku.

---

Subiektywne opracowanie, które ma na celu przybliżyć czytelnikowi w sposób przystępny wydarzenia historyczne, wspomagałem się materiałami z Wikipedii i innymi. Obrazy pochodzą z Wikimedia na licencji CC0.