O grodziskim stylu usłyszałem już jakiś czas temu, niestety nigdy wcześniej nie było mi dane go spróbować, dlatego ucieszyłem się jak dziecko, kiedy podczas ostatnich zakupów w Beer Market La Louvière zobaczyłem na półce te wyjątkowe polskie piwo.

Grodziskie to jedyny na świecie styl o pochodzeniu całkowicie polskim. Jego mini ojczyzna to Grodzisk Wielkopolski, gdzie było warzone najprawdopodobniej już od średniowiecza. Jest to bardzo jasne, ponadprzeciętnie lekkie piwo o charakterystycznym aromacie wędzonego słodu, lekko kwaskowym profilu i bardzo żywym nagazowaniu. Goryczka jest niska, co tylko podnosi jego walory orzeźwiające. Nie bez kozery nazwano je niegdyś szampanem północy.

Pierwsze wzmianki o piwie grodziskim warzonym na terenie obecnej Wielkopolski pochodzą ze średniowiecza, od XVI wieku Grodzisk Wielkopolski był głównym ośrodkiem jego produkcji, warzono go pod markami Grätzer, Grodzisz i Grodziskie. "Był to jedyny czysto polski styl piwa górnej fermentacji, a jego receptura i oryginalny sposób produkcji przetrwał w niemal niezmienionej formie do XX wieku". W okresie zaborów i po pierwszej wojnie światowej piwo cieszyło się dużym uznaniem w Niemczech. "W dwudziestoleciu międzywojennym dużą rolę w jego promocji odegrał browarnik i piwowar austriackiego pochodzenia Antoni Thum, który zmonopolizował rynek tego stylu piwa." W XX wieku uznano je za produkt regionalny i był prawnie chroniony, a produkcja mogła odbywać się wyłącznie na terenie miasta Grodzisk Wielkopolski.

Prawdopodobnie Grodziskie zostałoby kolejnym „historycznym” stylem piwnym, o którym rozmawiają tylko zapaleńcy i historycy dziejów piwowarstwa gdyby nie rodzący się na początku lat dwutysięcznych nurt piwowarstwa domowego. To piwowarzy domowi wskrzesili Grodziskie! Od 2006 r. w Grodzisku Wielkopolskim organizowany jest Konkurs Piwowarów Domowych „Prawie jak Grodzisz”.

Dużo więcej o niezwykłej historii tego polskiego piwa można wyczytać na stronie Browaru Trzech Kumpli, tam również można doczytać jak to się stało, że piwo grodziskie wróciło na polskie stoły.

Zdecydowanie to nie jest piwo na weekendową popijawę z kumplami, do jego degustacji warto się mentalnie przygotować. "Nie ma co ukrywać, że to jedno z tych trunków, które albo się kocha albo się go nie znosi". W moim przypadku jeszcze nie wybuchła wielka miłość, ale też nie przekreśliłem tego piwa. Jego degustacja jest zdecydowanie niezapomnianym przeżyciem.

Dość obfita i całkiem trwała biała piana, jasna prawie klarowna barwa, delikatne zamglona. W aromacie czuć wędzonkę, oscypek i delikatna ziołowość. W smaku posmak wędzonki, lekko kwaskowy profil i bardzo żywe nagazowanie. Po przełknięciu zostawia uczucie pełni i ogniskowy posmak.